Sef: ‘Ik heb een afspraak met Marcel van Hoef, een kunstenaar die zijn werk wil omschrijven als modern realisme en die immer zijn kunst toont in een zonovergoten belichting.’

In de overtuiging dat ik de enige ben die Roermond bezoekt zonder politieke gedachten, trotseer ik de kou en reis ik af. Ik heb een afspraak met Marcel van Hoef, een kunstenaar die zijn werk wil omschrijven als modern realisme en die immer zijn kunst toont in een zonovergoten belichting. Het kan dan ook geen toeval zijn dat de voorjaarszon direct even zijn gezicht laat zien.

In het dorpje Altweerterheide vlakbij Weert ziet Marcel in 1967 het levenslicht. Als enig kind groeit hij op in een katholiek gezin. Zijn vader was monteur van aluminium raam- en deurkozijnen en zijn moeder omschrijft hij als een zorgzame vrouw. Ondanks dat zijn ouders niet met kunst bezig waren, was Marcel als jongetje van drie jaar al veel aan het tekenen. Rond de leeftijd van twaalf jaar kwam hij wekelijks bij Johan Smeets om te tekenen. Deze veelzijdige ondernemer en projectontwikkelaar had de kunstacademie gevolgd. Marcel kreeg geen les van hem, maar werd wel uitgedaagd: “Hij zei dan tegen mij dat ik niet alleen maar alles mooier moest maken, maar dat ik beter moest worden. Lef tonen en mijn mindere kanten uitdagen.” Zonder dat hij het zich bewust was, begon het tekenen serieuzer te worden en was het niet meer zuiver een hobby. In zijn periode op de middelbare school werd duidelijk dat hij meer in zijn mars had dan de gemiddelde leerling tijdens de tekenles. Zijn decaan pikte dit goed op en adviseerde hem om na te denken over een kunstvakopleiding. Dit advies lag in dezelfde lijn als de visie van Johan Smeets. Ondanks dat zijn ouders het eng vonden, steunden ze hem bij het maken van de keuze, zo begon hij zich te realiseren dat het tekenen wel eens meer zou kunnen worden dan alleen een hobby. Hij deed toelating op de lerarenopleiding in Tilburg. Slechts dertien leerlingen werden toegelaten tot de opleiding voor leraar tekenen en handvaardigheid. Marcel was één van deze dertien en zo verruilde hij al op zeventienjarige leeftijd het ouderlijk huis voor de studentenkamer in Tilburg.

Koesteren

Bij het afstuderen in Tilburg krijgt hij van zijn docent kunstgeschiedenis, kunsthistoricus en musicoloog Hans Koch, een bijzondere belofte. “Over een half jaar kom ik kijken wat je maakt”, waren de woorden van deze man. Marcel moest in militaire dienst, zat hierdoor zes maanden lang de hele week in Ermelo in de bossen en ging in het weekend naar zijn vader en moeder om te kunnen werken. “Ik dacht ik moet toch schilderen want over een half jaar komt meneer Koch kijken, maar ik merkte ook dat ik een enorme behoefte tot werken voelde.” Ook al is de herinnering aan deze tijd verre van geweldig, het was wel het fundament van zijn carrière. Het half jaar was voorbij en meneer Koch kwam de beloofde afspraak na. Hij liep het atelier binnen en na enige tijd zei hij: “Je groeit en dat is in deze situatie heel erg knap. Ik heb het nog nooit gedaan, maar jou ga ik helpen.” Met een vereerd gevoel bekroop hem ook wel de gedachte van ‘kan ik het wel’. Het moment dat je alleen aan je schildersezel staat, niemand die iets tegen je zegt, niemand die aanstuurt, geen werkbesprekingen. Direct vraag ik mij af of het niet heel erg eenzaam is? Marcel: “Zeker, maar die eenzaamheid moet je koesteren. Die heb je namelijk nodig om tot oprechte beelden te komen, beelden die echt uit jezelf komen.” Zo besloot hij om drie jaar lang, na het afstuderen, niet te exposeren. Het geld om te leven, verdiende hij middels lesgeven in de avonduren. Hans Koch attendeerde de directeur van Het Centrum van Kunst en Vormgeving ‘Zouavenlaan 77’ in Tilburg op zijn werk. Er volgde een atelierbezoek en Marcel werd uitgenodigd voor een solotentoonstelling. Deze tentoonstelling kreeg goede kritieken en een verzamelaar kocht zelfs werk aan. “Dit was echt heel bijzonder. Ook een moment van besef, dat de grote passie jouw beroep mag worden.”

Bekijk hier het hele artikel